Ongeveer 1x per week ga ik hardlopen. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat me dat lang niet altijd makkelijk afgaat. Zuchtend en kreunend worstel ik me dan in een half uur à driekwartier door een prachtig parkoers in het Jekerdal aan de rand van Maastricht. Zo ook vanmiddag. Terwijl ik langzaam een jongeman met een Afrikaans uiterlijk inhaal moet ik opeens aan een andere Afrikaan denken.
Een aantal jaar geleden was ik in Amsterdam voor een workshop Chi Kung van Peter ten Dekker. Na de pauze bekeken we een Youtube-filmpje waarin een Afrikaanse stam op traditionele wijze op buffeljacht gaat. Een uitputtingsslag van 8 uur waarin een achtervolging te voet eindigt op het moment dat de opgejaagde buffel door z’n knieën zakt en niet meer verder kan. De buffel is weliswaar sneller dan de loper, maar moet vanwege de hitte ook regelmatig de schaduw opzoeken om af te koelen. Hij is niet gewend zo lang opgejaagd te worden. De loper volgt in zijn eigen tempo het spoor van de buffel: niet te snel en niet te langzaam. Door in het spoor van de buffel blijven, leert de jager zijn prooi langzaam kennen. Hij ziet welke keuzes het maakt, waar het heeft uitgerust, gedronken en of het moe wordt. Als hij na 8 uur de buffel in het zicht krijgt is het alsof hij een bekende ontmoet. Wat volgt is een genadeklap voor het uitgeputte dier. Vervolgens neemt de jager de tijd voor een ritueel dat draait om respect en dankbaarheid voor hetgeen de buffel hem te bieden heeft.
Het filmpje is me altijd bijgebleven en ik denk er af en toe aan. Het bewustzijn van de verbondenheid tussen jager en prooi ontroert me. De jager voelt zich niet superieur aan de buffel, maar voelt respect en dankbaarheid omdat hij weet dat hij er van afhankelijk is.
Vandaag moest ik dus weer aan die jagende Afrikaan denken die met zijn speer in z’n hand kilometer na kilometer aflegt in de brandende zon, met niks anders dan het spoor van de buffel in zijn geest. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om achter een buffel aan te rennen, zonder enig idee te hebben hoe lang dat gaat duren. Mijn eerste verwachting is dat het idee alleen al, van een in mijn ogen uitzichtloze onderneming, me lam zal slaan, maar het tegenovergestelde gebeurt. Ik merk dat mijn lichaam zich meer ontspant, de druk om iets te bereiken, lees het vol te houden tot thuis, valt weg. Het enige dat belangrijk wordt, is om het spoor te blijven volgen. Op de een of andere manier wordt mijn geest door deze eenvoudige focus kalmer en opener. Ik voel dat ik dit nog heel lang kan doen als het moet. En wat me vooral verbaast is dat het lopen me steeds minder moeite kost, iets waar ik me daarvoor continue van bewust was. Niet veel sneller dan normaal, maar wel een pak lichter en een ervaring rijker, voltooi ik uiteindelijk mijn rondje.
Ik realiseer me dat we in het filmpje niet alleen hebben gekeken naar een indrukwekkende jacht en een voorbeeld van verbondenheid met de natuur, maar ook naar een geestelijke houding die in Chi Kung heel belangrijk is, namelijk een goede balans tussen ontspanning en inspanning. Als je teveel gefocust bent (op het spoor van buffel) houd je het niet vol, en als je niet oplettend genoeg bent raak je de weg kwijt. Een principe dat waarschijnlijk niet alleen geldt tijdens een Chi Kung oefening of als je jacht maakt op een buffel 😉.
Bekijk hier het filmpje:
